راهبردهای مقابله با استرس در زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان های وابسته به دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران

مقدمه: تعیین راهبردهای مقابله با استرس در زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به بیمارستان های وابسته به دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران طی سال 1386 بود.   روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع توصیفی مقطعی بود که بر روی 175 نفر از زنان مبتلا به سرطان پستان که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شده بودند، صورت گرفت. روش گردآوری داده ها در این پژوهش، مصاحبه و ابزار مورد استفاده پرسشنامه های حاوی مشخصات فردی و آزمون شیوه های مقابله با استرس بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی استفاده گردید.   یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که در بعد شیوه های مقابله با استرس مشکل مدار، 1/57 درصد از نمونه ها در حد متوسط، 7/41 درصد خوب و 1/1 درصد به شکلی ضعیف از شیوه های مقابله ای مشکل مدار استفاده کرده اند. در بعد شیوه های مقابله ای هیجان مدار، 7/89 درصد از نمونه ها متوسط، 9/6 درصد خوب و مابقی آنها (4/3 درصد) به شکل ضعیف از شیوه های مقابله هیجان مدار استفاده کرده اند. بیشترین کاربردها در بعد شیوه های مقابله با استرس مشکل مدار به ترتیب مربوط به سؤال « وضعیت را آنطور که هست می پذیرم » و سؤال « سعی می کنم موقعیت پیش آمده را درک کنم » 6/56 درصد بود و 4/55 درصد جواب « همیشه »را داده بودند. کمترین کاربردها مربوط به سؤال « برای اینکه کاری کرده باشم به هر عملی دست می زنم » و سؤال « می خواهم شخص دیگری مشکلم را حل کند » بود و بطور مساوی 7/1 درصد، جواب « همیشه » را داده بودند. در رابطه با شیوه های مقابله با استرس هیجان مدار، بیشترین کاربردها به ترتیب مربوط به سؤال « دعا می کنم و به خدا متوسل می شوم » و سؤال « امید دارم اوضاع بهتر خواهد شد » 88 درصد بود و 4/71 درصد جواب « همیشه » را داده بودند. کمترین کاربردها مربوط به سؤال « نارضایتی و فشار ناشی از مشکل را به دیگران انتقال می دهم » و سؤال « دیگران را مقصر می دانم و آنها را سرزنش می کنم » بطور مساوی بود و 4/3 درصد جواب « همیشه » را داده بودند. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که اکثر بیماران مبتلا به سرطان پستان از راهبردهایی چون راهبرد مذهبی، نگرش مثبت و امیدواری و خوشبینی، پذیرش حقیقت بیماری، تلاش در جهت درمان بیماری، کنترل درونی، بازنگری مثبت، نگرانی، درخواست حمایت اجتماعی و فراموشی عمدی استفاده می کردند. اکثر شیوه های مقابله کاربردی توسط زنان ایرانی مثبت بود و اعتقاد مذهبی به عنوان یک منبع مهم فردی برای تطابق با بیماری در این زنان استفاده می شد